ارتباط استرس با پرخوری هیجانی

وقتی فرد در شرایط استرس قرار می‌گیرد، بدن بلافاصله با ترشح هورمون‌هایی مانند کورتیزول واکنش نشان می‌دهد. این هورمون در کوتاه‌مدت باعث بقا و هوشیاری بیشتر می‌شود، اما اگر سطح آن برای مدت طولانی بالا بماند، پیام‌های متفاوتی به مغز ارسال می‌کند. یکی از این پیام‌ها، افزایش میل به خوردن است.

در چنین شرایطی مغز بیشتر به سمت غذاهایی سوق پیدا می‌کند که به‌سرعت احساس لذت و آرامش ایجاد می‌کنند؛ یعنی خوراکی‌های شیرین، پرچرب و پرکالری. این همان چیزی است که روانشناسان آن را پرخوری هیجانی می‌نامند؛ خوردن نه به دلیل گرسنگی واقعی، بلکه برای فرار از اضطراب، غم، خستگی یا فشارهای روزمره.

پرخوری هیجانی شاید در لحظه، تنش را کمتر کند؛ اما اثرات آن کوتاه‌مدت است. پس از خوردن، فرد اغلب دچار احساس سنگینی، بی‌انرژی بودن، پشیمانی و حتی استرس بیشتر می‌شود. به این ترتیب یک چرخه معیوب شکل می‌گیرد: استرس → پرخوری → احساس گناه → استرس بیشتر.

این چرخه در درازمدت نه‌تنها موجب افزایش وزن می‌شود، بلکه به شکل خاصی باعث تجمع چربی در ناحیه شکم خواهد شد. چربی شکمی یکی از مقاوم‌ترین انواع چربی است که خطرات متعددی برای سلامت جسمی دارد، از جمله افزایش احتمال ابتلا به بیماری‌های قلبی، دیابت و مشکلات گوارشی.

به همین دلیل، برای رسیدن به تناسب اندام پایدار، کافی نیست تنها به رژیم غذایی یا ورزش توجه کنیم؛ بلکه لازم است یاد بگیریم چطور استرس خود را مدیریت کنیم و راه‌های سالم‌تری برای آرام‌سازی ذهن انتخاب کنیم.